Windy Wellington

Ga ik vandaag een rollator nodig hebben? Dat is de vraag die ik mezelf stel op het moment dat ik mijn ogen open. Voordat ik ging slapen was mijn antwoord hoogstwaarschijnlijk ja geweest. Ik ga op de rand van het bed zitten en bereid me voor om met de eerste paar stappen naar de keuken te strompelen. Wat blijkt nu? Ik heb verdomme nergens last van! Als een jonge hond huppel ik de woonkamer in, waar ik wederom compleet verzorgd wordt met een lekker ontbijtje. Na nog wat verhalen over de tocht te hebben uitgewisseld besluit ik om langzaam mijn spullen in te pakken. Over een paar uur zou ik met de bus naar Wellington vertrekken, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Ik stop alles langzaam in mijn backpack en controleer mijn tas die ik heb meegenomen naar de Crossing. Waar is mijn portemonnee?

Ik check mijn rugzak; geen portemonnee. Ik check mijn backpack; geen portemonnee. Ik check mijn kleding, woonkamer, slaapkamer, badkamer, kattenluik, prullenbak, wasmachine, grasmaaier, tuinslang, broodrooster, ijskast en brievenbus: GEEN PORTEMONNEE. Lichtelijk in paniek besluit ik contact op te nemen met de organisatie waarmee ik naar het National Park ben gereden met de vraag of zij mijn portemonnee hebben gezien. Vriendelijk als alle Nieuw Zeelanders zijn gaan ze gelijk alle bussen af om te kijken of die ergens ligt. Helaas ligt die ook niet in een van de bussen.. Uiteindelijk besluit ik telefonisch aangifte te doen bij de politie met de hoop dat iemand mijn portemonnee heeft gevonden. Ik zie de bui al hangen.. alles zat erin: creditcard, pinpas, reisverzekering, zorgverzekering en mijn cash! Ik heb nog 30 minuten voordat de bus vertrekt, wat doe ik?

Ik besluit de bus naar Wellington te pakken. Ondanks het feit dat ik als een blutte pelgrim mijn reis ga voortzetten was er toch een klein lichtpuntje. In Wellington woont namelijk een dorpsgenoot uit Hoensbroek Tessa met haar studiegenootje Sabrina (hoe klein is de wereld?). Zij lopen beide stage in Wellington. Bij hun kan ik de komende dagen verblijven en in de tussentijd nadenken over mijn vervolg stappen met betrekking tot mijn verloren portemonnee. Gedurende de busreis probeer ik de dag van gisteren te herleven. Waar ben ik geweest, wat heb ik gedaan en waar heb ik mijn portemonnee voor het laatst gebruikt. Verdomme, waarom moest ik ook dat overheerlijke Tiramisu- en Macadamiaijs bestellen! Op een gegeven moment krijg ik een ingeving. Wacht eens even.. met welke busorganisatie ben ik gisteren ook alweer naar het National Park afgereisd? Is dat wel dezelfde organisatie die ik heb gebeld? Om het zekere voor het onzekere te nemen besluit ik contact op te nemen met een Amerikaan die ik gisteren in de bus heb ontmoet. Uit zijn reactie blijkt dat ik de verkeerde organisatie heb gebeld.. Koekoek! Met mijn hart in mijn keel bel ik ditmaal naar de juiste organisatie. Ik krijg iemand aan de lijn en leg mijn verhaal, een beetje verstrooid, uit. Ik zal even voor je kijken zegt de beste man. “Are you Mark Coenen?” JA! “I have your wallet right here.” WAT! “Have I made your day?” YES!

Pffffff… wat een dag! Ik bespreek met de beste man hoe we dit kunnen regelen. Uiteindelijk besluiten wij dat de oplossing is om de portemonnee naar het adres van Tessa te sturen. Hij zou het morgen, zaterdag, per courier naar Wellington laten verzenden en vraagt nog even vriendelijk of hij wat geld uit mijn portemonnee kan gebruiken om de kosten te betalen. Natuurlijk! Aangezien hij het zaterdag verstuurt zal het enige tijd duren voordat ik mijn portemonnee weer terug heb. Maar goed, mijn dag kon niet meer stuk!

Eenmaal aangekomen in Wellington ontmoet ik Tessa. Even een gek moment om iemand uit Hoensbroek tegen te komen! We besluiten om na de busreis gelijk iets te gaan eten en komen uit bij Burgers&Liquor, een gezellige burgertent met heerlijke hamburgers. Na afloop laat ze mij wat highlights van de stad zien en lopen we via de haven terug naar het appartement. Mooie, gezellig stad. Die conclusie kon ik na een paar uur in Wellington al trekken. In de avond spreken we af met een paar vrienden die zij gedurende haar verblijf heeft leren kennen. Een aantal drankspelletjes later besluiten we om de stad in te gaan. Mijn eerste ervaring met het stappen in NZ! De kroegen, barren en discotheken zijn stampvol, maar eenmaal binnen is het aangenaam en gezellig. Ik wil niet weten hoe vaak ik at random aangesproken ben geworden om te vragen hoe het me gaat. Hier wordt wederom bewezen hoe super vriendelijk de inwoners en travellers in NZ zijn! Rond een uurtje of half 4 vinden we het goed geweest en loop ik met de oogleden op mijn sokken terug naar het appartement.

Nog half comateus word ik de volgende morgen (middag) wakker en zie dat ik de halve dag al aan mij voorbij heb laten gaan. Gedurende deze drie maanden moeten er ook eens dagen tussen zitten waarin je even helemaal niets hoeft te doen! Afsluiter van de dag is een bezoek aan de cinema voor de laatste film van The Hunger Games.

We zijn op zondag 22 november aangekomen. In de morgen besluit ik om, na een korte wandeling door de stad, gebruik te maken van de Cable Car; een ritje in een tram die je vanaf het centrum naar een mooi uitzichtpunt boven de stad brengt. Hier breng ik een aantal uren door in de botanische tuin van Wellington met tal van verschillende bloemen, planten, bomen en vogels. Prachtig! Om de dag af te sluiten loop ik naar de andere kant van de stad, richting Mt. Victoria, om daar het volgende prachtige uitzicht te bewonderen. Na een redelijk zware klim maakt het panoramische uitzicht veel goed!

In de morgen van maandag de 23ste ren ik als eerste naar de lobby. “Is mijn portemonnee er al?!” Is het eerste wat ik vraag aan de balie. Helaas, ik zal nog even geduld moeten hebben. Aangezien ik nog geen plannen voor de dag had gemaakt, besluit ik, via een mooie kustwandeling buiten het centrum, om zeehonden te gaan spotten bij de Red Rocks. Pfff de wind in het centrum was al redelijk aanwezig, maar hier aan de kust werd je echt weggeblazen! Verder dan dat was het een heerlijke wandeling. Halverwege kom ik 5 Australische studenten tegen en vervolg de rest van de trip met dit gezelschap. Na zo’n anderhalf uur spotten we dan eindelijk onze eerste zeehonden! Zwaar relaxend op de stenen aan het genieten van de zon. Mooi plaatje om ze zo in het wild te zien. Verderop komen we zelfs een aangespoelde zeehond tegen die er een lekkere standdag van wilde maken. In de namiddag kom ik uitgewaaid terug in Wellington en spendeer ik voor het eerste wat tijd in de sportschool. Je moet toch wat?

Dinsdag was wederom geen succes voor het avontuur met de portemonnee. Nog altijd niet aangekomen.. De activiteit die ik sowieso nog in Wellington wilde doen was het bezoeken van het museum Te Papa. Van het dierenrijk tot de cultuursveranderingen en de historie van de Maori en NZ was het een erg uitgebreid en informatief museum. Als afsluiter ben ik naar de expositie van de Eerste Wereldoorlog gegaan. Een prachtige expositie die mijn ogen opende met betrekking tot de rol van NZ in deze oorlog. Nog een beetje duizelig van de hoeveelheid informatie besluit ik om bij de DOC (Department Of Conservation) een navraag te doen over de bomvol geboekte Milford Track (volgeboekt t/m eind april!). Aan de balie vraag ik eerst wat algemene informatie over The Great Walks na. Met een iets war teleurgestelde blik stel ik dan mijn vervolgvraag: “Hoe zit het met de mogelijkheid om de Milford Track te lopen”. De vrouw kijkt mij aan en geeft het te verwachte antwoord dat de track vol zit t/m april. Toch wilde ze graag even voor me kijken of iemand zich voor de komende weken heeft afgemeld. Wat blijkt nu? Er is één plekje vanaf zaterdag 5 december! “Boeken!” Is het eerste wat uit mijn mond komt. Op dat moment besef ik dat ik nog altijd geen betaalmiddel op zak heb.. Hoe gaan we dit oplossen? Ik leg de situatie aan haar uit en wacht geduldig op haar antwoord. Na een kleine twijfeling besluit ze de track voor 24 uur vast te zetten en alvast te reserveren op mijn naam! Nu wordt het toch wel echt tijd dat ik mijn portemonnee terugkrijg..

Woensdagmorgen hoor ik om 7:15 een geklop op de deur. Het was Tessa. Met kleine slaperige oogjes krijg ik een voorwerp naar mijn hoofd geslingerd. Mijn portemonnee! Pff wat een ontlading! Een onbeschrijflijk gevoel van opluchting. In de morgen loop ik direct naar de DOC en boek ik Milford Track. Ik besef het nog altijd niet, maar 5 december ga ik de track daadwerkelijk lopen! Aangezien ik een bepaalde zekerheid wil hebben dat ik daadwerkelijk op die datum ook in de buurt van de Milford Sound ben, besluit ik voor de komende dagen al het een en ander vast te leggen. Voor mij even wennen omdat ik toch vooral van dag tot dag leef hier in NZ.. Ik leg de ferry van Wellington vast voor morgen, de busreis van Picton (aankomstplaats) naar Nelson, twee overnachtingen in Nelson, busreis naar Franz Josef Glacier, twee overnachting in Franz Josef, busreis van FJ naar Wanaka, twee overnachtingen in Wanaka, busreis Wanaka naar Queenstown, twee overnachtingen in Queenstown, busreis Queenstown naar Te Anau en één overnachting in Te Anau. Dat was wel even plannen!

Donderdag 26 november gaat mijn avontuur in het zuidereiland beginnen. Ook al lig ik nog een kleine week achter wil ik het hier weer even bij laten! Nog genoeg avonturen beleefd die ik op papier moet gaan zetten.

Safe travels!


Mark