Going Down South

Bzzzz.. Bzzzz.. “Huh?”. Het is kwart over 6 in de morgen en mijn telefoon gaat over. Het is een nummer uit NZ. Wie moet mij in godsnaam bellen op dit tijdstip? Ik neem redelijk verward en nog half slapend de telefoon op. Het blijkt de organisatie van de ferry naar Picton te zijn: de ferry is vertraagd met een half uur en vertrekt om half 9 in plaats van 8 uur. Super fijn dat ik daar om kwart over 6 wakker voor word gemaakt! Klaarwakker besluit ik alvast in te gaan pakken. Half 8 vertrek ik richting de ferry en besef ik dat de tijd in Wellington er bijna op zit. Fijne stad. Zeker geen straf om er een paar dagen langer door te hebben moeten brengen. De ferry is super comfortabel en een prima vervoersmiddel richting het zuidereiland. Zzz… Gedurende de reis toch nog even wat kunnen slapen.

Eenmaal aangekomen in de haven van Picton begint het zonnetje al te schijnen. Het verschil in landschap met het Noordereiland is direct zichtbaar. Nadat ik de ferry verlaat, word ik direct opgepikt door een shuttlebus die mij naar de dichtstbijzijnde bushalte brengt. Hier duurt het niet lang voordat mijn volgende bus richting Nelson er aankomt. De busreis is prachtig. Een totaal nieuwe omgeving dat op mij staat te wachten voor de komende weken. In Nelson word ik afgezet bij de iSite in het centrum. Vanuit hier was het een kleine wandeling richting het hostel waar ik de komende 2 nachten zou verblijven. Het hostel zag er goed uit, vriendelijk personeel en een aangename sfeer. Na het avondeten en de specialiteit van het hostel (gratis pudding met ijs!) besluit ik om, na een intensieve dag, het bed in te duiken.

De wekker gaat deze morgen om 6:30.. Vandaag zou ik in het Abel Tasman National Park gaan kajakken! Nadat ik mijn tas heb ingepakt en het ontbijtje naar binnen heb gewerkt, loop ik richting het centrum om de bus te pakken. Halverwege de wandeling word ik wederom gebeld! Het blijkt de kajakorganisatie te zijn. Vanwege de hevige wind en regen wordt de trip geannuleerd.. Da’s balen! Goed, dan maar even een alternatief bedenken. Terug in het hostel laat ik de verschillende ideeën door mijn hoofd gaan. Genoeg te doen, maar welke optie is het beste? Voordat ik verder tijd heb om daar over na te denken, komt een van mijn roommates naar beneden. “Zou jij niet gaan kajakken?” Vraagt hij. Nadat ik het verhaal aan hem uitleg vraagt hij of ik in dat geval zin heb om mee te gaan op zijn roadtrip naar Farewell Spit; het meest westelijke punt van Golden Bay. Sounds like a plan! Nadat ik met twee andere Nederlands de wedstrijd Ajax – Celtic afkijk (Europa League in de morgen is even wennen), besluiten we met 5 man richting Farewell Spit af te reizen. Een twee en een half uur lange autorit door de bergen richting Golden Bay, om uiteindelijk bij onze eindbestemming aan te komen. Helaas was het mistig en regenachtig.. Neemt niet weg dat we ons in een fantastische omgeving begaven. Doordat het een relatief moeilijk te bereiken plek is, waren er vrij weinig mensen aanwezig. We besluiten een wandeling langs de kust te maken om vervolgens in de plenzende regen terug te komen. Goed om te weten dat de regenjas ook daadwerkelijk regen tegenhoudt! Terug in het hostel drinken we een biertje en sluiten we deze verrassende dag af met een paar potjes Uno!

Wederom gaat om 6:30 de wekker.. Vandaag staat mij een busreis te wachten van maar liefst 9 en een half uur richting Franz Josef! Met een mager ontbijtje stap ik in de bus voor het volgende avontuur. Omringd met prachtig landschap is het geen straf om, voorzien van commentaar van de chauffeur, rond te reizen met de bus. Gaandeweg hebben we een aantal stops gemaakt voordat we rond de middag aankomen bij The Pancake Rocks; rotsenformaties in de Tasman Sea in de vorm van op elkaar gestapelde pannenkoeken! We vervolgende de trip via Greymouth richting Hokitika om uiteindelijk rond half 5 aan te komen bij Franz Josef. Pff.. Lange busreis met veel nieuwe indrukken! Nog redelijk gaar van de busreis besluit ik om het niet al te laat te maken: douchen, koken en naar bed.

De volgende morgen heb ik afgesproken met een Argentijnse traveller die ik tijdens de busreis heb ontmoet. Op deze uiterst zeldzame zonnige dag in Franz Josef besluiten we om de gletsjer te gaan bewonderen. Vanwege de hevige regenval van de afgelopen dagen was het dichtstbijzijnde uitzichtpunt overstroomd. Balen, aangezien de gletsjer van veraf niet heel veel indruk maakte. Om de dag niet al om 10 uur in de morgen te beëindigen, beginnen we aan een daghike: Roberts Point Track. Het was een pittige hike met veel glibberige en onstabiele rotsen, het oversteken van een aantal hangbruggen en het nodige klimwerk. De beloning aan de top maakte het gelukkig helemaal waard! Op 605m hoogte en een stuk dichterbij de gletsjer kon ik de gehele ijsvlakte goed waarnemen. Van deze afstand kon ik zelfs de helikopters op de gletsjer zien landen.

De volgende morgen stond er om kwart over 7 weer een aardig ritje op het programma; Franz Josef richting Wanaka. Aangezien het wederom een zeer zonnige en onbewolkte dag was, konden we iets vrij bijzonders waarnemen vlakbij de Fox Glacier, namelijk een onbewolkte Mt. Cook aan de horizon! Gedurende de busreis reden we wederom door het prachtige landschap. De westkust is werkelijk waanzinnig. Naarmate we steeds zuidelijker rijden komen er meer en meer bergen in zicht. Omringd met meren, bossen of platteland zorgt dit voor prachtige plaatjes.

In de namiddag komen we aan in Wanaka, een prachtige plek aan de rand van Lake Wanaka. In en rondom dit meer was van alles te doen. Van kajakken en jetskiën op het meer tot fietsen en wandelen rondom het meer. Het weer was nog altijd ideaal; 26 graden met geen wolkje aan de lucht! Met de voeten in het zand begeef ik mij aan een late lunch op het strand. Ik kreeg zowaar tussen al het reizen door een vakantiegevoel! Rond een uur of 6 check ik in bij mijn hostel. In dit geval waren het kleine zespersoons bungalows met zowaar een eigen fornuis! Onder het avondeten raak ik aan de praat met twee travellers uit Australië. Zij waren net als de Argentijn en ik van plan om morgen Mt. Roy te beklimmen; een daghike van 6 uur richting Roys Peak Summit. Na lastminute een transfer geregeld te hebben voor morgenvroeg, loop ik nog even naar het centrum om een welverdiend ijsje te halen! Ditmaal twee populaire smaken uit NZ, namelijk Salted Caramel en Hokey Pokey ijs. Met het ijsje in mijn hand loop ik richting de Wanaka Tree. Dit blijkt een redelijk grote Instagram hype te zijn en dat wordt al vrij snel bevestigd door de hoeveelheid Aziaten achter een statief.. Ik wurm mij tussen de paparazzi door en vind een mooi plekje om de Wanaka Tree waar te nemen. De zon gaat langzaam onder en de strak blauwe lucht verandert binnen een mum van tijd in een sprankelende sterrenhemel. Niet slecht, niet slecht.

Het wordt haast een gewoonte, maar wederom gaat om 7 uur de wekker. Na een prima ontbijt pak ik mijn rugzak in en worden we een half uur later opgehaald voor onze transfer richting het beginpunt van Mt. Roy. Eenmaal aangekomen blijkt het een aardig klimmetje te gaan worden. Mijn inmiddels afgetrainde kuiten moesten hier zelfs even voor door het stof. Na de eerste drie en half uur zat het zwaarste werk erop; de top is bereikt! Vanaf hier kon je met een 360 graden uitzicht het waanzinnige landschap bewonderen. Je kon hier wel 100 verschillende foto’s maken! Lake Wanaka omringd met groener dan groene bomen die weer omringd werden met de door sneeuw bedekte bergen van The Southern Alpes. Wat een plaatje! Na een knieënkiller van een afdaling is het tijd voor een welverdiend biertje. De sixpack Corona’s aan het strand laten het voor heel even subtropisch lijken, totdat het onvoorspelbare weer van NZ ons met een flinke regenbui verblijd.

Wanaka wat ben je mooi, dat is waar ik aan denk als ik wakker word. Prima plek om wat dagen in door te brengen, maar helaas moet ik weer verder. Volgende stop; Party Capital, Queenstown! De twee en half uur lange busreis voelt als een kwartiertje in vergelijking met de twee monsterreisjes van de afgelopen dagen. Wanneer ik in de middag van 2 december aankom in Queenstown besef ik dat het niet meer lang duurt voordat ik aan de Milford Track begin. Het magische moment dat in Wellington nog zo ver weg leek. In het hostel begin ik alvast met de voorbereidingen voor de hike. Gelukkig kan ik de spullen die ik niet nodig heb achterlaten in Queenstown. Maar wat neem je wel en niet mee?! Aangezien het een meerdaagse hike is, wil ik niet al te zwaar beladen aan de track beginnen. Na wat geklungel en gepuzzel heb ik voor mijn gevoel de juiste hoeveelheid spullen eruit gehaald. Ontbijt, lunch, avondeten en snacks voor 4 dagen zijn ook al toegevoegd. Ik ben er klaar voor!

De volgende morgen heb ik nog de hele dag in Queenstown. Ik besluit om samen met de Argentijn van Franz Josef en twee nieuw ontmoette Mexicanen een auto te huren. Het plan is om naar Paradise en Paradise Valley te gaan; een locatie waar een aantal opnames van The Lord Of The Rings zijn opgenomen (waaronder Isengard en een aantal grootschalige vechtscenes). Gezien het feit dat het een redelijk spontane beslissing was, duurde het even voordat wij een verhuurder vonden. Het plan was dat de Mexicanen de auto voor meerdere dagen zouden huren en wij de eerste dag mee konden rijden. Eenmaal aangekomen bij de verhuurder bleek het toch iets anders in elkaar te zitten. De rijbewijzen van de Mexicanen werden niet geaccepteerd.. Als alternatief probeer ik het met mijn rijbewijs.. En ja hoor, deze wordt wel geaccepteerd! Voordat ik het zelf eigenlijk besef zit ik een half uur later al in de auto, rijdend aan de andere kant van de weg met het stuur aan de rechterkant. Dat is even wennen! We besluiten vanuit Queenstown de route naar Glenorchy te volgen. Laat ik nou net het geluk hebben dat dit een van de mooiste autoroutes ter wereld is!

Twee uur later, met een paar geweldige tussenstops, komen we aan in Paradise. Het nog altijd zonnige weer belooft een prima vooruitzicht voor de dag. Voor het laatste stuk was de asfaltweg vervangen voor een onverharde gravelweg. Ideaal zo’n huurauto! Rijdend langs de uitgestrekte weilanden, meren en gebergtes zorgde voor een prima voorstelling van de filmlocaties. Ik zat er middenin. Na een aantal uren doorgebracht te hebben in Midden-Aarde is het tijd om terug te keren naar Queenstown. Hier trof ik de laatste voorbereidingen voor mijn hike en sluit ik de dag af met de (in NZ) wereldberoemde Fergburger!

De volgende morgen, wekker om 6:30, heb ik de bus richting Te Anau. Dit is het ophaalpunt voor de Milford Track. Hier heb ik een hele dag om de laatste voorbereidingen te treffen en om de omgeving te verkennen. Ik begin met een bezoek aan de DOC (Department Of Conservation) om mijn tickets op te halen. In totaal krijg ik 7 (!) tickets: Busreis naar ferry, ferry heen, drie overnachtingen, ferry terug en busreis terug naar Queenstown. Voor elk vervoersmiddel moet ik een apart ticket afgeven. Gezien de weersvooruitzichten (4 dagen regen) besluit ik om een stevige plastic binnenzak voor mijn backpack te kopen. Dit zodat in het geval dat de regen door mijn regenhoes de backpack inkruipt, ik in ieder geval mijn spullen droog houd! Na een wandeling rondom het meer keer ik terug naar het hostel. Hier haal ik mijn hele backpack leeg om vervolgens de plastic zak aan de binnenkant te bevestigen. Ik vul de tas voor de laatste keer en weet dat ik er nu echt klaar voor ben! In mijn slaap droom ik van de fjorden, dwalend door de vallei, omringd door oneindige watervallen. Milford, ik kom eraan.


Mark