Magnificent Milford

Een nacht vol met dromen. Vier dagen Milford, dat is wat mij te wachten staat op het moment dat ik wakker word. Zelfs aan de andere kant van de wereld heeft de goede sint mij weten te verrassen. Een pakjesavond om niet snel te vergeten.

Na een goede nachtrust word ik redelijk uitgerust wakker. Maak een lekker ontbijtje, geniet van mijn laatste douche voor de komende vier dagen en loop langzaam richting de DOC. Hier duurt het niet lang voordat een klein busje mij naar de ferry brengt (Te Anau Downs). Onderweg vertelt de chauffeur nog het een en ander over het gebied waarin de hike zal plaatsvinden. Van de bus verplaats ik mij naar de ferry; een overtocht van een uurtje richting het beginpunt van de track. Het weer ziet er beter uit dan verwacht. Bewolking met hier en daar een beetje regen. Prima te doen! Op de ferry wordt er nog het een en ander verteld over Milford Sound, voordat ik uiteindelijk op de plaats van bestemming aankom. Na mijn voeten in een desinfecterend middel te hebben gedompeld, is het tijd om aan de track te beginnen. Daar sta je dan. Ik word verwelkomt met een groot bord met Milford Track erop. Eerste hut, Clinton Hut, circa anderhalf uur (5 km) voordat de bestemming is bereikt. Ik word vrijwel direct begroet door een grote zwerm “sandflies” (kleine, zeer irritante, muggen). Voordat ik lek word gestoken begin ik aan mijn korte, maar zeer indrukwekkende wandeling.

Vanaf de pier waar de ferry mij heeft afgezet (Glade Warf), betreed ik het regenwoud.. Aan de dichtheid en volle, groene begroeiing is al snel te zien dat er in dit gebied geen tekort aan regen is! Na een korte wandeling van zo’n 15 minuten kom ik bij de eerste hangbrug aan. Hier steek ik de groenblauwe Clinton rivier over, die ik tot aan de Clinton Hut zal volgen. Gaandeweg word ik begroet door één van de vele Nieuw-Zeelandse vogels uit het regenwoud, de Robin. De lucht begint langzaam op te klaren en er komt zelfs een zonnetje tevoorschijn. Na een uurtje te hebben gewandeld is er de eerste sidetrack; een korte alternatieve route naar een uitzichtpunt. Niet veel later kom ik bij de Clinton hut aan. Ook hier waren de sandflies in grote aantallen aanwezig. Ik doe mijn schoenen uit en zoek in een van de hutten een vrije slaapplaats. Het complex bestaat uit twee hutten met ieder twintig slaapplaatsen, een grote eetruimte met keuken en een sanitaire ruimte met toiletten en wasbakken. Na mijn slaapplaats te hebben gevonden, raak ik aan de praat met een aantal andere hikers. Na wat verhalen te hebben uitgewisseld, is het tijd voor het eerste avondmaal! Na het avondeten komt de ranger van de Clinton Hut ons van de nodige informatie voorzien. De weersvoorspellingen voor de komende dagen waren wat bijgesteld, minder regen en meer opklaringen! De rangers blijven 10 aaneengesloten dagen op de route, om vervolgens de volgende 5 dagen vrij te hebben. Na het avondpraatje spring ik direct mijn bed in. Schrijf nog wat in mijn notitieblokje en verwerk de eerste dag met een goede nachtrust.

Dag nummer twee! Wat ben ik blij dat ik mijn oordopjes heb meegenomen; 20 man in één hut zorgt voor een orkest aan gesnurk.. Ik pak mijn tas in, kook mijn havermout, poets mijn tanden en ga weer op pad. Tijd voor de eerste echte uitdaging: Clinton Hut naar Mintaro Hut (16.5 km). Na een vervolg door het regenwoud langs de Clinton River kom ik uiteindelijk uit bij de bron; Lake Mintaro. Vanaf hier is de Mackinnon Pass voor het eerst zichtbaar. Dit is de beklimming die mij te wachten staat op dag 3. Van het regenwoud verplaats ik mij langzaam richting een vallei. Een uitgestrekte open vlakte omringd met gebergte. Door de regenval van afgelopen nacht zijn er tientallen watervallen zichtbaar, die langs de steile rotsen naar beneden komen. Wanend door deze vallei ben ik wederom in Midden-Aarde beland. Gaandeweg door de Clinton Valley is er van alles waar te nemen; het gebergte, de watervallen, de meren, de rivieren en de vegetatie maken het een waanzinnig mooie belevenis. Naarmate ik aan het einde van de vallei kom, verandert de vegetatie wederom in een regenwoudachtige omgeving. Na het vervolg door het regenwoud kom ik in het begin van de middag, met een strak blauwe hemel, bij de Mintaro Hut aan. Wat heb ik geluk met het weer!

Gezien het fantastische weer en de mogelijkheid dat dit morgen totaal anders kan zijn, besluit ik de beklimming van morgen nu alvast zonder backpack te lopen. Na een goede lunchpauze begin ik aan de beklimming van de Mackinnon Pass. Een relatief steile beklimming met gaandeweg fantastische uitzichten van Lake Mintaro en Clinton Canyon. Naarmate ik verder naar boven klim, daalt de temperatuur en verandert de vegetatie in de alpine omgeving. Stevige vetplanten, bloemen en ruwe alpine struiken vormen het nieuwe bergachtige landschap. Eenmaal aangekomen bij de top is er een herdenkingsplaats. Vanuit hier is zowel de vallei als het gebergte prachtig zichtbaar. Panoramische uitzichten in overvloed! Vanaf het herdenkingspunt klim ik een stukje verder richting Mt. Hart, waar ik met wederom een fantastisch uitzicht aan mijn tweede lunch begin. Ik besluit het voor vandaag hierbij te laten en begin aan de afdaling richting Mintaro Hut. Pff.. Lange dag met veel extra kilometers! Nadat ik mijn avondmaal heb klaargemaakt krijgen we wederom een avondpraatje van een ranger, ditmaal die van de Mintaro Hut. Morgen is de voorspelling regen/sneeuw met opklaringen in de middag. Na de afwas maak ik mij klaar om naar bed te gaan.. Prachtige dag met gigantisch veel nieuwe indrukken. Ik spring het bed in en hoor een opgeluchte zucht van mijn voeten. Tijd om nieuwe energie op te wekken.

Dag nummer drie! Met de klim van gisteren nog in mijn benen weet ik dat het een zware dag gaat worden. De volledige Mackinnon Pass met backpack lopen is geen prettig vooruitzicht.. Vandaag ziet de route er als volgt uit: Mintaro Hut naar Dumpling Hut (14 km). Na hetzelfde ochtendritueel pak ik mijn tas en schuif ik, gezien de regen, mijn regenhoes over de backpack. Gelukkig is het eerste stuk van de route redelijk beschut, want er kwam aardig wat regen naar beneden gevallen. Ik begin voor de tweede keer binnen 24 uur aan de beklimming richting Mackinnon Pass. Naarmate ik het minder beschutte alpine gebied betreed verandert de regenval in sneeuw! In Nederland is het maar de vraag of het een witte winter en/of kerst gaat worden, maar hier in de zomer heb ik mijn eerste sneeuwval al te pakken! Zodra ik bij het herdenkingspunt kom, is het contrast met gisteren gigantisch. Omringd met wolken en neerslag is de vallei en het gebergte niet of nauwelijks waar te nemen. Wat ben ik nu blij dat ik gisteren alvast ben gegaan! Het contrast is zo groot dat het haast lijkt alsof ik in een ander jaargetijde zit. Vanuit hier vervolg ik mijn route richting het hoogste punt van Mackinnon Pass (1154 m). Hier is een shelter waar ik even kan schuilen voor de sneeuw. Na een korte lunchpauze ga ik weer verder en begin ik langzaam aan de afdaling aan de andere kant van Mackinnon Pass. Naarmate ik verder afdaal, verandert de alpine omgeving wederom in een regenwoud en wordt de sneeuw vervangen door regen. Het zwaarste stuk van de route zit erop!

Het pad vervolgt zich langs de Roaring Burn River die om de zoveel meters in een spetterende waterval verandert. De lange afdaling is voelbaar in de benen, nog even doorzetten! Tussendoor, bij een kleine rustpauze, word ik verwelkomt door een andere vriend uit het Nieuw Zeelandse vogelrijk; de Kia. De Kia is een brutale aasgier, altijd op zoek naar eten, dus ik waag het niet om mijn lunch uit de backpack te halen! Uiteindelijk kom ik aan bij de Quintin Shelter. Een mooie plek voor een welverdiende pauze! Vanaf hier gaat een sidetrack van anderhalf uur richting Sutherland Falls; met 580m is dit de hoogste waterval van Nieuw Zeeland! Met een goede lunch achter de kiezen begin ik aan de sidetrack. In het regenwoud is de kracht van de Sutherland Falls al vrij snel hoorbaar. Een kronkelweg met een kleine klim en een hangbrug verder kom ik aan bij de waterval. Ingepakt in mijn regenjas betreed ik haar domein. Pff.. Wat een kracht! Helaas zag ik geen mogelijkheid om hier mijn waterfles te vullen. Het denderende water dat naar beneden kwam, zorgde voor een adembenemende sfeer. Jas nat, broek nat. Mooi! Tijd om te gaan.

Nadat ik terugkeer bij de Quintin Shelter loop ik direct door naar de laatste overnachtingsplaats van Milford Track; Dumpling Hut. Eenmaal aangekomen bij de hut ben ik goed vermoeid van een intensieve dag. Een belonende hike met veel verschillende natuurelementen. Gisteren een strak blauwe lucht op Mackinnon Pass, vandaag sneeuw! Ik begin aan de voorbereidingen van mijn avondmaal en hoor voor de laatste keer het avondpraatje van de ranger. Hier werd aangegeven dat het raadzaam was om rond 8:00 uur te vertrekken om de ferry van 14:00 te halen. Om mijn aansluiting met de bus niet te missen, had ik deze eerste ferry nodig. Na het praatje maak ik mij direct klaar om naar bed te gaan. Ik besef dat ik mijn laatste nacht op de Milford Track inga en droom wederom van de majestueuze fjorden.

Dag nummer vier! De vierde en laatste dag staat op het programma: Dumpling Hut naar Sandfly Point (18 km). Met vermoeide en toegetakelde benen stap ik het bed uit, rond het bekende ochtendritueel af en ga weer op pad. Voor de eerste paar kilometers vervolg ik het pad langs de Arthur River. Uiteindelijk kom ik bij Boatshed aan, een emergency shelter die gebruikt kan worden in het geval dat de rivier overstroomt. Dit geeft wederom de invloed van het weer op de Milford Track aan. Bij het vervolgen van de track kom ik bij de prachtige Mackay Falls en de nogal vreemde Bell Rock aan. Zoals de naam al zegt is de Bell Rock in de vorm van een kerkklok, die zelfs van de binnenkant kon worden aanschouwd. Ik heb me laten vertellen dat het record van aantal mensen in de Bell Rock op 26 Aziaten staat. Vraag me niet hoe! Ik vervolg mijn pad richting de rustplaats bij Giants Gate Falls. Hier pak ik een kleine lunchpauze en vul mijn waterfles in de naarbij gelegen rivier. Helder water uit de fjorden, heerlijk! Ik vervolg de track richting Lake Arda om vervolgens de laatste loodjes op een prachtig aangelegd pad af te leggen. Mijlpaal 33, nog een halve mijl! Bocht na bocht vraag ik mij af of een halve mijl nou echt 800 meter is, of dat ik hier op het laatste moment nog even word bedrogen.. Eindelijk! Sandfly Point! De eindbestemming liet al snel zien hoe het aan zijn naam kwam. Overal sandflies. De laatste shelter zorgde voor een goede schuilplek, maar eerst dit mooie moment laten inzinken: mijlpaal 33,5. Het mooie, grote en ozo bekende rode bord. Met mijn laatste krachten ren ik naar het bord en geef het een knuffel en een kus. Vier dagen van adembenemende schoonheid.

Ik moest er even op wachten, maar uiteindelijk komt om 14:00 de ferry aan. Het laatste stuk mag ik afsluiten op de prachtige Milford Sound. De schipper vertelt nog het een en ander over de Sound. Ik krijg het maar half mee en geniet vooral van het feit dat ik waanzinnige ervaring achter de rug heb. Na een korte tocht kom ik bij het eindpunt aan. Stap uit de ferry en waggel langzaam richting de bus. De buschauffeur staat al vriendelijk op ons te wachten. Stop mijn backpack in het laadruim en neem plaats in de zeer comfortabele bus. Uit respect voor de medemens durf ik het niet aan om mijn schoenen uit te doen.. Via een iconische route rijden we de Milford Sound uit, richting Te Anau Downs. Dwars door de fjorden, prachtig! Hier en daar worden mensen afgezet voordat we uiteindelijk in Te Anau aankomen. 45 minuten pauze voordat de volgende bus richting Queenstown vertrekt. Ideaal moment voor een ijsje! In Te Anau neem ik afscheid van een paar mensen die ik in de hutten heb ontmoet. Hoe gek het ook klinkt, leer je ze toch wel een beetje kennen in die paar dagen. Na wat gegevens te hebben uitgewisseld, vertrekt mijn bus richting Queenstown. Een rit van twee en een half uur, waarin slaap mijn grootste vriend is. Zzz.. Milford; wat was je adembenemend. Wat was je waanzinnig. Wat ben je een droom die uit is gekomen.


Mark