Qualitytime Queenstown & Rainy Rakiura

Queenstown, de perfecte plaats om de impact van Milford langzaam op mij in te laten werken. Als een rioolwerker stap ik uit de bus. Heerlijke, eerlijke stank. Aan de gezichten van mijn voorbijgangers te zien, hangt de geur in de lucht. Ik kom bij het hostel aan dat ik van te voren had geboekt, Adventure Queenstown, en check in. Na een korte tour word ik naar mijn kamer gewezen. De luxe aan deze kamer was de bijbehorende badkamer! Tijd voor een welverdiende douche. Pff.. Dat doet goed! Na de douche ga ik met een paar mensen die ik op de track heb ontmoet een hapje eten. Vers voedsel, wat een genot. Na het nagerecht en de nodige biertjes is het tijd om een eind te maken aan deze indrukwekkende dag. Terug bij het hostel duik ik direct mijn bed in. Wat zal ik fijn slapen.

Als een herrezen feniks ontwaak ik uit mijn winterslaap. Wat een comfortabele nacht. De ‘day after’ is vooral een huishoudelijke dag. Ik begin bij de supermarkt, waar ik voor de komende dagen alvast het eten in huis haal. Terug bij het hostel dump ik mijn kernafval in de wasmachine. Hopelijk krijgt dit apparaat het in één ronde schoon.. Maak een voedzame lunch en eindig de middag met het ophalen van mijn achtergelaten spullen bij het andere hostel. Onder het avondeten kijk ik even naar de mogelijkheden voor morgen. Is het weer tijd voor een hike? Genoeg te doen hier in Queenstown. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het hier boeken. Ik besluit, gezien het weer, uiteindelijk toch om morgen een hike te gaan lopen: De Ben Lomond Track. Na het afkijken van de nostalgische The Matrix: Part I is het tijd om te gaan slapen.

Bij het ontbijt blijkt dat er nog een aantal mensen interesse hebben in lopen van de track. Onder het motto ‘meer zielen meer vreugde’ gaan we met z’n vieren op pad. De track begint bovenaan het gondelplatform. In plaats van de gondel te gebruiken, besluiten we, middels een steile klim, richting het platform te hiken. Één lid van het gezelschap moest het helaas na 45 minuten al afleggen en besloot om met de gondel naar beneden te gaan. Goed, nu kan het echte werk beginnen. De hike is een 6 uur return hike wat inhoudt dat het circa 6 uur duurt om weer terug te keren op de plek waar je bent gestart. Het was een pittige hike met een constante klim. Door het prachtige weer waren de bergtoppen in de omgeving van Queenstown goed zichtbaar. Het gebergte ‘The Remarkables’ was omringd met strak blauwe lucht. Ook deze hike bevestigde al vrij snel waarom het loont om een iets uitdagendere hike te lopen. Hiken door het gebergte was fantastisch. Vanuit het dennenbos doken we al snel het alpine gebied in, waar zoals gebruikelijk de natuur veranderde in de droge geel/bruine vegetatie. De track werd geleidelijk aan steiler en het pad werd voornamelijk gevormd door gravel, stenen en grotere rotsen. Weer een goede training voor de kuitspieren. Uiteindelijk aan de top van de Ben Lomond was het uitzicht fantastisch. De blauwe lucht zorgde voor een prachtig 360 graden uitzicht. The Remarkables aan een kant, Queenstown aan de andere kant.

Na een lange en uitputtende afdaling komen we weer aan in het centrum van Queenstown. Tijd voor een welverdiende Fergburger aan het meer! Na het opsmikkelen van de burger lopen we terug naar het hostel. Deze avond staat er een Scavengehunt op het programma. De deelnemers van het hostel worden opgesplitst in kleinere groepen van 5 a 6 personen en krijgen vervolgens een envelop met opdrachten uitgereikt. Opdrachten variërend van spring met je groep in het meer tot aan maak een foto waarop je een standbeeld hebt beklommen. Iedere groep krijgt één uur de tijd om zoveel mogelijk opdrachten zo origineel mogelijk af te ronden. Na het uur moet er bewijsmateriaal in de vorm van foto’s en videos worden afgeleverd bij de staff van het hostel in een vooraf afgesproken café. Het team met de meest volbrachte opdrachten en/of de meest originele foto’s wint 50 dollar om in het café te spenderen. Één van mijn groepsleden had de week hiervoor al deelgenomen aan de scavengehunt en gaf ons daarmee alvast een voorsprong. Een ander voordeel was dat twee schaamteloze Amerikanen zonder enige aarzeling invulling gaven aan de meest onnozele en krankzinnige opdrachten. Het kon dan ook niet anders dan dat ik deel uitmaakte van het winnende team! Het zou een uitermate gezellige en lange avond worden. Een avond waarin ik veel nieuwe mensen ontmoet en veel mooie verhalen kan delen. Na twaalven is het 11 december, precies één maand geleden landde ik in Auckland. Één maand exact, maar gevoelsmatig een jaar. Een jaar dat is omgevlogen in 30 dagen.

Rond 5:30 lig ik dan eindelijk in bed. Morgenvroeg om 10 uur moest ik uitchecken.. Een heldere ingeving zorgde ervoor dat ik zowaar een wekker had gezet. 9:30 word ik wakker. Een gruwelijke kater. Op de automatische piloot gebruik ik de 30 minuten om mij om te kleden en om mijn tas in te pakken. Eenmaal uitgecheckt is het tijd voor een ontbijt. Het fijne aan de meeste hostels is dat zelfs na uitchecken je nog steeds gebruik mag maken van alle faciliteiten. Met een zwaar hoofd maak ik een fruitig ontbijtje klaar. Één voor één ontwaken mijn bezopen kameraden van gisterenavond. Iedereen had minimaal 1 prachtig verhaal te vertellen. In de afgelopen dagen in Queenstown heb ik voor mijzelf een belangrijke beslissing genomen. Na het lopen van de Milford Track en al het plannen dat eraan vooraf is gegaan, wil ik de komende tijd minder gestructureerd gaan reizen. Ik heb besloten om vanaf nu te gaan hitchhiken (liften)! Voordat ik mijn eerste poging ga wagen word ik eerst uitgenodigd voor de beste activiteit in Queenstown als je een kater hebt: Frisbeegolfen! Met z’n drieën leggen we het complete parcour van 18 holes af. Helaas gingen niet alle holes mij even succesvol af. Hier en daar heb ik de nodige dennenbomen gesnoeid.. Teruggekeerd bij het hostel pak ik mijn backpack, neem afscheid van de mensen die ik de afgelopen dagen heb leren kennen en loop richting de rand van het centrum. Hier gaat het eerste hitchhike avontuur beginnen. Mijn eindbestemming is de zuidelijke plaats Invercargill, een twee en een half uur lange autorit van circa 200 km. Gaat het mij lukken?

Ik schuif mijn resterende portie eigenwaarde aan de kant en steek het welbekende duimpje omhoog. Het voelt een beetje vreemd aan als de eerste paar auto’s je zonder aarzeling voorbij rijden. Hoe dan ook blijf ik er in geloven en het duurt enkel 5 minuten voordat de eerste auto stopt. Een echtpaar uit Singapore kan mijn 20km verderop bij een grote splitsing afzetten. Ik heb dan misschien geen directe lijn richting Invercargill gevonden, maar je moet ergens beginnen! Na het ritje van 20km wisselen we elkaars gegevens uit en stap ik de auto uit met een mogelijke slaapplaats in Singapore. Altijd handig! Vanaf de splitsing vind ik een prima plek om wederom te hitchhiken. Deze keer duurt het helaas wat langer. Alhoewel het een aardig drukke weg is, is er het eerste half uur niemand in de stemming om te stoppen. Na 35 minuten stopt er een auto. Na het beantwoorden van de vraag waar ik naartoe wil, vertelt de beste man dat hij mij 100 km verder kan afzetten en dat ik vanaf daar verder moet kijken. Prima! Ik stap in de auto, raak aan de praat en voordat ik het weet sta ik 100km verder weer op de stoep. Alhoewel ik in een nogal uitgestorven dorpje stond, duurde het hier wederom maar 5 minuten voordat de volgende auto stopt. Invercargill? Prima, ik zet je wel af. 3 uur later en 3 hitchhikes verder kom ik dan eindelijk in Invercargill aan. Het meisje dat mij heeft opgepikt is zelfs zo vriendelijk om mij bij het hostel af te zetten. Prima eerste ervaring.

Na een rondje door de stad te hebben gelopen, bekijk ik de mogelijkheden voor de komende dagen. De weersvoorspellingen zien er helaas niet heel goed uit. Nu ik mij op een redelijk zuidelijke plek bevind, zou ik graag van deze kans gebruik willen maken om richting Stewart Island (Rakiura) af te reizen. In het hostel blijkt dat een Duitse jongen ook overweegt om de overtocht te maken, maar niet helemaal zeker is van de weersvoorspellingen. We besluiten even af te wachten en morgenvroeg een navraag te doen bij de iSite in Invercargill. Alhoewel de kater langzaam wegsluipt, merk ik wel dat de korte nachtrust zijn tol eist. Na een paar kaartspelletjes besluit ik om te gaan slapen. Morgen weer een nieuw avontuur!

De volgende morgen lopen we na het ontbijt richting de iSite. De weersvooruitzichten voor de komende dagen zijn helaas niet geweldig, maar met de mogelijkheid van af en toe een opklaring ben ik bereid het risico te nemen: retourticket met de ferry richting Stewart Island geboekt! De Duitser, Kai, hakt ook de knoop door en besluit mee op pad te gaan. Terug bij het hostel sorteren we de spullen die we wel en niet nodig hebben voor de komende dagen op Stewart Island. Kai heeft een auto gekocht in Nieuw-Zeeland, dus alle spullen die niet mee hoeven naar het eiland kan ik in zijn auto achterlaten. Ideaal! Na een korte stop bij de supermarkt rijden we 30km zuidelijker richting Bluf, de vertrekplaats van de ferry. Hier hoeven we maar een half uurtje te wachten voordat de ferry vertrekt richting Oban, Stewart Island. Het weer is rustig en de zee is kalm. Na een dik uur is de overtocht al verleden tijd. Aangekomen in Oban is het een beetje regenachtig. In de miezelregen lopen we richting de DOC om navraag te doen naar de Great Walk op Stewart Island: De Rakiura Track. Voor deze Great Walk van 32km wordt 3 dagen geadviseerd. We besluiten het echter in twee te doen en boeken voor morgen één overnachting in de hut op de Track. Na het boeken van de hut gebruiken we de rest van de dag om de omgeving rondom Oban te verkennen. Stewart Island is een prachtige omgeving met grote aantallen native birds. Doordat er op het eiland geen natuurlijke vijanden van de vogels zijn geïntroduceerd, is Stewart Island het ideale natuur reservaat. Overal waar je loopt word je begroet door de fluitende vogels. Na het verkennen van de omgeving komen we aan bij ons hostel voor de avond. Koken, biertje, douchen, tas inpakken en slapen. Morgen een flinke hike voor de boeg; de start van de Rakiura Track.

Goedemorgen! Na een stevig ontbijt lopen we rond een uurtje of 9 richting de start van de track. Vandaag lopen we via North Arm Hut richting Port William Hut (24km) om daar de nacht in de hut te verblijven. Op het moment dat we het regenwoud inlopen, begint het met regenen. Aan de paden was goed te zien dat het de afgelopen dagen flink had geregend. Met enige souplesse worden de nodige modderplassen ontweken. Gelukkig hebben we in het begin in het dichtbegroeide regenwoud weinig last van de hevige regen. Echter kreeg ik op minder beschutte delen van de wandeling letterlijk de wind van voren. Horizontale hagelstormen maakte het op die punten lastig om je ogen open te houden. Ondanks het noodweer geniet ik van de track. Het wisselvallige weer van Nieuw Zeeland ervaren op een Great Walk zie ik als een bijzondere ervaring! Na 11.5km komen we bij North Arm Hut aan voor onze lunchpauze. Wat zijn wij blij dat we even binnen kunnen zitten! Met het afwisselende gekletter van regen en hagel op de ramen geniet ik van mijn welverdiende lunch. Helaas kan ik niet te lang genieten van deze comfortabele hut. Er is namelijk nog 12.5km te gaan! De resterende kilometers worden overheerst door regen, modder en een fantastische omgeving. Berg op berg af sjokken we de laatste kilometers richting de Port William Hut. Het laatste stuk is langs de kust. Dit is ook de plaats waar de hut zich bevindt, vlakbij het strand. Doorweekt en uitgeput komen we bij de hut aan. De ranger heeft ervoor gezorgd dat het kacheltje al lekker brandt! Dat is even heerlijk, genieten van het avondeten in een comfortabel en warme hut. Het matrasje in de hut voelde als een overwinning en voordat ik het door had, was ik al in dromenland. Wat een wilde, maar vooral indrukwekkende dag.

De volgende morgen lopen we van de hut richting het einde van de track (8 km) om vervolgens nog 5 km via de weg richting Oban te lopen. Het weer was vrijwel identiek aan gisteren. Flinke wind met regen. De route door het regenwoud wordt een aantal keren onderbroken door kleine, prachtige strandjes. Het blijft een eiland! Na enkele uurtjes op de track hebben we het eindpunt bereikt. Vanuit hier is het nog iets meer dan een uur voordat we in Oban aankomen. Aangezien de laatste paar kilometers via de weg gelopen moeten worden, is er geen sprake van beschutting. Het gevoel van een lange, koude douche is het enige wat mij bij is gebleven van de laatste kilometers. Als een natte hond kom ik in Oban aan. We hebben genoeg indrukken opgedaan van het prachtige en vooral regenachtige Stewart Island en besluiten om die middag nog een ferry richting Invercargill te pakken.

Rakiura, het meest zuidelijke punt van Nieuw Zeeland is ontdekt en wat ben ik blij dat ik ondanks de weersvooruitzichten toch ben gegaan! Zelfs met onvoorspelbaar weer biedt Nieuw Zeeland je alle handvaten voor een onvergetelijke ervaring in puurste vorm.


Mark